Σάββατο 8 Απριλίου 1995

«Το μίσος του κόσμου με διώχνει μακριά και φεύγω μανούλα στα ξένα…»


Η μετανάστευση, εκούσια ή ακούσια, αποτελεί μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, οικογενειών και κοινωνιών ολόκληρων. Σήμερα, το φαινόμενο ακολουθώντας την πορεία άλλων κοινωνικο-οικονομικών φαινομένων, έχει παγκοσμιοποιηθεί κάνοντας την αντιμετώπισή του και την πρόληψή του δουλειά όλου του πλανήτη. Στο παρακάτω άρθρο θα προσπαθήσουμε να δούμε κάποιες αιτίες για την δημιουργία του φαινομένου αυτού καθώς και κάποιες σκέψεις για το μέλλον του.
Όταν ο Καζαντζίδης τραγουδούσε αυτό το τραγούδι δεν ενδιαφερόταν φυσικά για κοινωνικές αναλύσεις. Κι όμως αυτός ο στίχος πιάνει κατά την άποψή μου, την ουσία της μετανάστευσης. Το μίσος. Μόνο που το μίσος εδώ δεν είναι μόνο –η κύρια– το μίσος ενός μικρόκοσμου που έσπρωχνε τους ανθρώπους στην ξενητειά, αλλά ένα μίσος πιο αμείλικτο και με δυνατότητες ασύλληπτες για τα μάτια των ανθρώπων του προηγούμενου αιώνα. Το «μίσος» αυτό, που χαιρετίστηκε από αρκετούς διανοητές του 19ου αιώνα ως το εφαλτήριο της απελευθέρωσης του ανθρώπου, έχει το όνομα του βιομηχανικού πολιτισμού.